5 marca 2014

Tomek Makowiecki - wywiad


Przedstawiam obiecany wywiad z Tomkiem Makowieckim, w ramach postscriptum do relacji z koncertu w Teatrze Małym w Tychach, 20 lutego. Dowiecie się między innymi: o jakim instrumencie marzy Tomek, w którym regionie świata płyta "Moizm" będzie promowana, oraz kto szedł do sklepu w trakcie dwutygodniowego pobytu zespołu na Kaszubach. Miłej lektury!

Marcin Bareła: Czy muzyka „Moizmu” to jest to brzmienie, którego szukałeś?

Tomasz Makowiecki: Szczerze mówiąc, jeszcze tego nie wiem. Ja się czuję, jakbym był cały czas w drodze. Na pewno jest to brzmienie, które jest dla mnie pełne na ten czas, i zapewne jak będę następne rzeczy robił, to poniekąd będę korzystał z tego, co mi się udało uzyskać. Jestem człowiekiem, który cały czas poszukuje i mam nadzieję, że będę długo poszukiwał.

- „Moizm” to muzyka eklektyczna, ale czy dobrym słowem – spójnikiem jest ambient?

T.M.: Trudno mi klasyfikować rzeczy, które sam robię. Nigdy tez nie byłem fanem klasyfikowania, bo jest to bardzo szerokie pojęcie. Ale w zasadzie tak, jest na tej płycie dużo przestrzeni, dużo czasu, więc można by ją nazwać ambientową, chociaż na koncertach jest dużo bardziej energetycznie.

- Część materiału powstawała między innymi w drewnianej chatce na Kaszubach.

T.M.: Tak, mieliśmy dwutygodniowy wyjazd na Kaszuby. W czwórkę zapakowaliśmy się do busa, wzięliśmy sprzęt, instrumenty i tam improwizowaliśmy. Była to i przygoda i potrzeba spędzenia ze sobą czasu. Był to taki typowo męski wyjazd i bardzo go miło wspominam, a zorganizowaliśmy ten wyjazd z tego względu, że mieliśmy przerwę w graniu ze sobą. To są chłopaki, których znam od wielu lat, gram z nimi nadal, choć wcześniej nasze drogi się na moment rozeszły. Ja się zaangażowałem w swoje projekty, chłopaki grali z Marią Peszek, i przyszedł taki czas, że zdzwoniliśmy się i stwierdziliśmy, że musimy znowu coś razem zrobić. Stąd ten wyjazd, który był fantastycznym czasem, bo wytworzyła się swoista chemia, gdyż oprócz tego że muzycznie wszystko poszło w fajną stronę, to zintegrowaliśmy się ze sobą. W naszym przypadku pięciu chłopa, na wyjeździe trzeba coś zjeść, pójść do sklepu i tak dalej i okazało się, że jesteśmy bardzo zgraną paczką. Pierwszy wstawał Olek Świerkot, szedł biegać, wracał ze sklepu ze śniadaniem, potem wstawałem ja i przygotowywałem to śniadanie. Ostatni zmywał. Więc taka sztafeta, tylko bez podziałów i ustaleń, wyniknęło to naturalnie. Ten wyjazd dużo nam dał, pozwolił wrócić do siebie. I to procentuje, bo na scenie mamy do siebie pełne zaufanie i to jest bardzo istotne.

- Na płycie słychać wpływy przyrody . Rozumiem, że między lasem i betonem wybierasz las?

T.M.: Oczywiście zdecydowanie wybieram las, ale to jest zabawne, bo czasem po koncercie o 1 w nocy pada pytanie: jesteś las czy beton? Odpowiadam beton (śmiech).

- Odszedłeś od gitar na rzecz instrumentów klawiszowych, podobno marzy Ci się fortepian. Czy będziesz dalej się wgłębiał w klawiszowy świat i będziesz to pokazywał na płytach?

T.M.: Fortepian w domu jest moim marzeniem. Choć na płycie faktycznie zacząłem bawić się syntezatorami różnej maści, zazwyczaj starymi analogami. Zaczęło mnie kręcić to, że możesz swoje brzmienia kreować, i to w niezliczonej ilości. W zasadzie to nie jest tak, że uciekamy od gitar. W wersjach live tych gitar jest trochę więcej i będziemy je wykorzystywać, natomiast bazowo zostaniemy przy klawiszach. Niemniej jednak będziemy nadal eksperymentować z instrumentami. Często chodzę z dyktafonem, tak jak ty i nagrywam dźwięki z zewnątrz, które potem wrzucamy w sampler…

- Na przykład świerszcze, rozumiem że nagrałeś je na Kaszubach?

T.M.: Akurat świerszcze pod domem w Sopocie.

- Czyli wszystko może się przydać do utworu.

T.M.: Tak, ale na płycie jest więcej takich niespodzianek, czasem trzeba kilkukrotnie przesłuchać, żeby odkryć, że się tam dzieje coś ciekawego, czy niepokojącego. Mieliśmy takie momenty, podczas nagrań, gdy nagrywaliśmy bębny, przeszkadzajki do płyty, wtedy Kuba brał ipoda ze słuchawkami, puszczał podkład, a ja go wysyłałem w pole z bębnem z dwoma mikrofonami na takich 60 metrowych kablach. Więc nagrywaliśmy o 5 rano jakieś bębny w polu w przestrzeniach, których się nie da uzyskać w normalnych warunkach i naprawdę bawiliśmy się tym.

- Lata 80. Czy jesteś zafascynowany muzyką tych lat, czy instrumentami tych lat? Bo masz instrumenty, które pochodzą z tego okresu?

T.M.: Chyba instrumentami, chociaż jest coś takiego, że jak siadam do tych instrumentów i zaczynam się bawić brzmieniem, to zaczynają mi się przypominać różne rzeczy które znam, które pamiętam i darzę sentymentem. Natomiast ta płyta („Moizm”, przyp. aut.) nie jest z lat 80. To jest płyta, która tylko brzmieniowo może nawiązywać do tego okresu, natomiast to jest zbyt duży miszmasz, by tak określić całość.

- Chcecie wydać „Moizm” za granicą. Jak wygląda ten proces i na czym polega?

T.M.: Tak samo, jak proces wydawania płyty w Polsce. Zwyczajnie mam listę adresową wydawnictw i staramy się działać, żeby do nich dotrzeć. Z tym że nie są to duże wytwornie, tylko mniejsze, które mają pokrewny katalog muzyczny.

- To są zaprzyjaźnione wytwórnie, czy wytwórnie, których sami szukacie?

T.M.: Wytwórnie których szukamy, na przeróżne sposoby. Często z polecenia zespołów, które już te płyty wydają, np. w Niemczech. Akurat, jeżeli chodzi o azjatycki rynek, np. Japonię, ja miałem okazję tam być i grać, więc tam mam już trochę szlaki przetarte. Jest to co prawda hermetyczny, ale bardzo duży rynek.

- Myślę, że w Skandynawii takie klimaty mogły by się spodobać.

T.M.: Skandynawia, ale też Francja. Ja jestem fanem muzyki francuskiej i myślę, że ta płyta ma w sobie taki frencz touch, sam słyszałem takie opinie, że faktycznie jest trochę inspiracji muzyką francuską na tej płycie, co mnie bardzo cieszy.

- Co z grupą No! No! No!, którą współtworzyłeś?

T.M.: Obecnie i Przemek Myszor z Wojtkiem Powagą, i ja jesteśmy mocno zaangażowani w swoje projekty. Oni w Myslovitz, ja z kolei w swoją płytę. Chyba musi przyjść taki moment, że po prostu spotkamy sie, zatęsknimy za sobą i stwierdzimy: pociągnijmy ten temat.

-Może kolejne spotkanie w chacie na Kaszubach?


T.M.: Z chłopakami akurat prędzej w górach (śmiech)

- Najbliższe Twoje plany?

T.M.: Przede wszystkim koncerty po Polsce, latem zaczynają się festiwale, na których mam nadzieję będziemy mieli przyjemność zagrać. Powoli zaczynam zastanawiać się nad kolejnym wydawnictwem. I myślę, że w marcu możemy zacząć coś zrobić pod tym kątem.

- Czego należy życzyć Tomaszowi Makowieckiemu na najbliższy czas?

T.M.: Dużo energii, kreatywności i spokoju.

- Właśnie tego życzymy, dziękuję za rozmowę!

Rozmawiał: Marcin Bareła

2 komentarze:

  1. Bardzo ciekawy wywiad.
    Możemy dodać się do linków? Prowadzę bloga z recenzjami muzycznymi.
    Pozdrawiam, NAMUZOWANI.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  2. Szkoda, że coraz mniej jest prawdziwych głosów i wgiazd tylko celebryci. Bardzo fajny wywiad

    OdpowiedzUsuń